"Sporten en hypo’s, hoe ga jij daarmee om?"

"Een hypo krijgen voordat je gaat sporten is nooit fijn, je hebt nou eenmaal gepland om te gaan hardlopen, turnen, voetballen of volleyballen. Wat doe je dan? Zeg je het helemaal af, ga je later of ga je koste wat kost op dat moment? Het vergt wat planning, maar ik probeer zulke hypo’s voor het sporten altijd te voorkomen door mijn basaal vooraf twee uur te verlagen, wanneer ik wat ga eten minder te bolussen of vooraf het sporten iets extra’s te eten.

Uiteraard zijn er zo af en toe situaties die je niet in de hand hebt. Zo had ik eens een hypo-situatie voorafgaand aan een zaalvoetbalwedstrijd. Het is een competitieve sport en als ik ervoor ga, dan wil ik ook koste wat kost het spelletje winnen. Het uiterste van mezelf vragen! Zo ook tijdens die wedstrijd. Het was een dag met onverklaarbaar hoge bloedsuikers. Ik had die dag al een aantal keer bijgebolust voor de hyper, maar bleef die dag boven de 15 mmol/L. Ik had het naaldje van mijn pomp al een keer opnieuw vervangen, mijn basaal tijdelijk verhoogd, maar niets hielp. Tegen het einde van de middag zakte mijn bloedsuiker eindelijk wat. Ik was blij, voelde me weer wat fitter en ging wat eten voor mijn wedstrijd. Twee uur na het eten moest ik spelen, maar nog geen uur na het eten piepte mijn pomp dat ik op 3,9 mmol/L zat. Mijn sensor gaf zelfs twee pijlen omlaag aan! Ik deed een vingerprik om zeker te weten dat de sensor gelijk had. Ook omdat ik zo lang hoog had gezeten en ik mijn hypo niet goed voelde. De sensor bleek gelijk te hebben, ik zat toen op 3,5 mmol/L. Hierna voelde ik de hypo langzaam binnen komen. Mijn handen gingen trillen, ik voelde me afwezig en flauw, ging uit het niets zweten en had een zeurend stemmetje in mijn hoofd dat me zei dat ik honger had, hoewel ik net gegeten had.

Toch was dat gevoel voor mij op dat moment geen reden om de wedstrijd niet te spelen. Ik had een flesje ranja mee en ook voldoende dextro. Ik ben de wedstrijd gestart en heb deze uitgespeeld door tijdens de wedstrijd te blijven vingerprikken en zo nodig dextro te eten.

Of het wel verstandig is geweest op dat moment door te gaan is de vraag. Natuurlijk heb ik vooraf verschillende dingen gecheckt; heb ik geen actieve insuline meer in mijn lichaam tijdens het sporten, heb ik dextro bij de hand, is het mogelijk te stoppen als het echt moet en is mijn team en coach op de hoogte?

Ik denk dat eenieder voor zichzelf moet bepalen wat je op zo’n moment besluit. De ene hypo is de andere niet en het ene gevoel is het andere niet. Ik ervaar dat elke hypo weer anders aanvoelt, de één heftiger dan de ander. Je kent jezelf en je lichaam uiteindelijk het best. Daarbij zat in mijn situatie mijn diabetes me de hele dag al dwars. Dan is voor mij het punt aangebroken om ook dwars te doen (tot op zekere hoogte natuurlijk!) en toch te gaan spelen. Nog zo’n leuke bijkomstigheid van een hypo…

Ook is tijdens het sporten een hypo krijgen vervelend. Maak je je wedstrijd of rondje af of stop je direct? Heb je dan dextro of wat anders mee om de hypo weg te werken? Ga je daarna weer verder of stop je? Volgens mij heeft het allemaal te maken met het gevoel van je hypo, hoe goed jij je lichaam kent, je doorzettingsvermogen en natuurlijk angst. Als ik voor die zaalwedstrijd een keer onderuit was gegaan door een hypo, weet ik zeker dat ik deze wedstrijd niet zou zijn gestart. Angst zou dan parten spelen, omdat je weet wat er de vorige keer is gebeurd.

Ik heb nu het idee de touwtjes in handen te hebben als het om sporten en hypo’s gaat, maar uiteindelijk denk ik dat diabetes altijd de baas zal blijven. Hoe goed je je lichaam ook (denkt) te kennen, de vraag is: hoe ga jij daarmee om?

Take care,

X Nicole"

De weergegeven gebruikerservaringen zijn specifiek voor een bepaalde gebruiker. Het resultaat van de behandeling kan van gebruiker tot gebruiker verschillen. Neem altijd contact op met uw arts over de diagnose en behandeling en zorg dat u het advies van uw arts begrijpt en opvolgt. 

Wilt u meer blogs van Nicole lezen, klik dan hier!