Ervaringen van een MiniMed gebruiker: Karin Oudejans, oma van Sebastiaan

Sebastiaan bleek ook diabetes te hebben, type 1
“Het is alweer een jaar geleden, dat onze familie even helemaal op zijn kop stond. Eén van de kleinkinderen, Sebastiaan, toen drie jaar oud, was in een week tijd van een levenslustig mannetje veranderd in een hangerig en zeurend hoopje mens. Hij had doorlopend klachten over vermoeidheid en vreselijke dorst.
We maakten  een plannetje om met  mijn bloedglucosemeter te testen of zijn suikergehalte misschien niet  in orde was. Hij had er totaal geen problemen mee om zijn oma in de vinger te prikken en de pen met insuline in mijn buik te plaatsen. Het hoorde erbij en door duidelijke uitleg en het positief te beleven, hoeft het voor niemand een drama te zijn. De eerstvolgende keer dat Sebastiaan bij mij was en klaar stond om mij te prikken, hadden we in plaats van mijn vinger de zijne te pakken, wat uiteraard niet in dank werd  afgenomen. We schrokken enorm van de veel te hoge bloedsuiker, die de meter aangaf. Geen wonder dat het kind zich zo belabberd voelde. Binnen  een uur lag hij in het ziekenhuis en de diagnose was al snel door de kinderarts gesteld: type 1diabetes…

Allebei van pen naar pomp
Ook Sebastiaan moest nu insuline spuiten en vanaf die tijd deden we dat als hij bij ons was, samen! We maakten er maar het beste van, met een lach en soms ook een grapje, maar ook steeds met een duidelijke uitleg, dat dit écht nodig was om niet weer zo ziek te worden.
Toen hij zijn pompje kreeg, vond hij dat prachtig en alles verliep vlot. De hele familie leerde ermee omgaan, vooral door het zelf te doen en mee te maken hoe de reactie op het pompje was. Mijn dochter was altijd telefonisch bereikbaar als we iets niet snapten of als er iets onduidelijk was. Hierdoor kon Sebastiaan, zoals altijd, bij iedereen blijven spelen en logeren. Hij werd niet in een uitzonderingspositie geplaatst, wat natuurlijk heel belangrijk was.
Toen ik zag dat het wel heel veel verschil maakte, het spuiten of de pomp, heb ik met de diabetesverpleegkundige overlegd en we besloten samen dat ook ik een pompje zou gaan proberen. Iets wat ik voorheen nooit wilde! Pomptherapie was me al vaker aangeboden en nu ik het zo van dichtbij zag en ook hoe de pomp mijn dappere kleinzoon hielp, was ik helemaal om.

Een positieve draai aan het leven
We zijn nu iets meer dan een jaar verder en ik ben dolblij met mijn pomp. Het ging vanaf het begin prima: de waardes bleven mooi constant en ik heb veel minder insuline nodig. Zelfs als ik een poosje mijn medicatie moet ophogen of last heb van mijn astma of andere kwaaltjes, kan ik het goed in de hand houden. Ook Sebastiaan gaat er nog steeds prima mee om. Hij gaat nu naar school en daar wordt hij fantastisch begeleid door zijn juf en een aantal anderen. Dat is een hele geruststelling voor mijn dochter en schoonzoon.
We doen nog steeds veel samen, Sebastiaan en ik: meten, bolussen, elkaar troosten als we ons een keer niet lekker voelen, omdat we te hoog of te laag zitten en ons een beetje ‘wiebel’ voelen.
Soms maken we er een weddenschap van: “Wat denk jij dat je hebt? En wat denk je dat ik heb?”. En als we bijna hetzelfe meten of ‘gewonnen’ hebben met de voorspelling, dan is een ferme high five op zijn plaats. We vullen gezellig samen de reservoirtjes en hebben allebei een rugzak die overal mee naartoe gaat. En we hebben naast al die diabetesstrubbels ontzettend veel plezier en lachen heel wat af met zijn allen.

Dit was een kleine kijk in hoe wij met de hele familie een positieve draai hebben gegeven aan een toch vaak belastende situatie. Vol vertrouwen blijven we vooruit kijken en houden alle nieuwe ontwikkelingen nauwlettend in de gaten. Wie weet is het over een aantal jaren mogelijk om diabetes heel eenvoudig te behandelen of zelfs te genezen! De medische wetenschappers doen hun uiterste best!"

Wilt u uw eigen tips delen? Dan horen we die graag van u. Neem gerust contact met ons op