Diabetes en alleen zijn
Mijn ex en ik waren net uit elkaar toen ik ’s nachts een hypo kreeg en ik in de ochtend niet wakker werd. Mijn oudste was toen 3 en stond bij mij aan het bed te roepen, alleen mama reageerde niet…….Hier weet ik zelf niets meer van. Na een tijdje begon ik langzaam aan wakker te worden. Gelukkig heeft het geen uren achter elkaar geduurd. Compleet suf en van de wereld had ik door dat mijn zoon me riep. Ik snapte er helemaal niets van, probeerde er maar achter te komen welke dag het was en wat ik vandaag moest doen.
Mijn zoon vroeg me waarom ik niet wakker werd. Ik heb hem bij me genomen nog zo suf als wat en heb in korte zinnen uitgelegd dat mama diabetes heeft en dat ik een hypo had. Ik ben daarna naar de keuken gestrompeld en heb ranja gedronken, 2 glazen achter elkaar, ik wilde er weer bij zijn. Toen ik me realiseerde dat mijn zoon met zijn kleine broertje was gaan spelen toen mama niet wakker werd, was ik zo trots op mijn mannetje. Maar het zette me ook aan het denken. Wat als ik dit vaker gebeurt? Ik ben alleen en verantwoordelijk voor die 2 prachtige jongens. Hoe leg ik dit uit? Wat kan ik hiermee?
Ik heb er met familie en vrienden over gesproken en kwam tot de conclusie dat voor mij een alarm het beste zou zijn. Een knop die ik naast mijn bed hang zodat wanneer ik niet wakker word, de jongens op deze knop kunnen drukken en dan komt er hulp. Er zijn verschillende manieren voor; ik heb ervoor gekozen dat vrienden/familie gebeld worden en geen ambulance, dat vond ik persoonlijk too much. Mocht het dus een keer gebeuren, dan belt de alarmcentrale de eerste van de lijst op zodat die bij mij kan komen kijken. Alle mensen op de lijst hebben een sleutel van mijn huis.
Mijn jongens heb ik uitgelegd hoe het systeem werkt en dat ze nooit zomaar op de knop mogen drukken. Ieder jaar neem ik het weer met ze door om te kijken of ze het nog snappen. Dit gaat goed. Inmiddels kan de oudste ook mijn mobiel pakken en zelf bellen met zijn vader of met opa en oma. Het wordt wel gemakkelijker.
Daarnaast draag ik sinds een paar jaar een glucosesensor waardoor deze gebeurtenissen voorkomen kunnen worden! Doordat de sensor gekoppeld is met mijn MiniMed 640G pomp, zal bij een te lage bloedsuiker, de pomp stoppen met insuline af te geven. Dit geeft een veilig gevoel!
Met mijn kinderen ben ik heel open en eerlijk over alles, dus ook over mijn diabetes. Toen ze nog kleiner waren snapten ze er niet veel van. Ik werd bijvoorbeeld boos tijdens een hypo. Dat legde ik later altijd wel uit, dat ik bijvoorbeeld even rustig moet zitten met een glas ranja en dat ze dan niet allerlei vragen moeten stellen. Nu ze ouder zijn snappen ze dit. Ze stellen er eigenlijk nooit vragen over, over mijn pomp of mijn sensor, het bloed prikken. Voor hen is het normaal. Wanneer ze meer willen weten, komen ze vanzelf denk ik naar me toe.
Bang dat er iets gebeurt, ben ik niet. Ik check mijn suikers vaak genoeg, zo’n 5-6 keer per dag en altijd voor het slapen gaan. Daarnaast draag ik nu de sensor dus is er nog minder risico dat er iets misgaat. Ik ken mijn lijf ook goed en voel meestal aan wat er gebeurt. Dat geeft rust.
De weergegeven gebruikerservaringen zijn specifiek voor een bepaalde gebruiker. Het resultaat van de behandeling kan van gebruiker tot gebruiker verschillen. Neem altijd contact op met uw arts over de diagnose en behandeling en zorg dat u het advies van uw arts begrijpt en opvolgt.