Belangrijke dingen om je familie en vrienden over je diabetes te leren

“Het leerproces begon toen mijn dochter een jaar oud was. Elke keer als ik iets deed dat te maken had met mijn diabetes, zoals het meten van mijn ​​bloedsuikerwaarden, het veranderen van mijn insulinepomp of het toedienen van extra insuline, vertelde ik haar waarom ik dat aan het doen was. Ze leerde de ziekte kennen alsof zij degene was die het had. De vragen volgden snel, en ik probeerde ze allemaal zo te beantwoordden zodat zij het kon begrijpen.

Het gebeurde toen mijn dochter ongeveer twee jaar oud was. Ik had midden in de nacht een ernstig lage bloedsuikerspiegel en kwam de volgende ochtend niet uit bed. Toentertijd had ik nog geen continue glucosesensor, laat staan ​​een systeem als MiniMed, die op dit soort momenten zelf in actie komt als dat nodig is. Mijn dochter kwam mijn slaapkamer binnen om mij wakker te maken met haar typische; "Mama, ben je daar?!", terwijl ik ondertussen mijn ogen open probeerde te doen. Daarna begon ze me heen en weer te duwen; "Mama! Wakker worden! Ik heb honger!". Ik werd er niet wakker van.

Ik ben blij dat we op dat moment in een appartement woonden in de omgebouwde garage van mijn ouders. Mijn dochter ging de achterdeur uit, liep door de achtertuin naar het huis van mijn ouders, trof mijn vader aan, en vertelde hem dat ik niet wakker werd. Ik werd wakker toen mijn dochter mij een halve liter ijs aan het geven was. Mijn vader vertelde haar dat ze niet mocht stoppen totdat ik het allemaal op had.

Na dit incident besefte ik dat ik haar meer moest leren over mijn diabetes.

De volgende stap was om haar te leren hoe ze in geval van nood het noodnummer moest bellen – waarbij ze een aantal dingen moest leren, zoals het doorgeven van ons adres, vertellen dat mama diabetes heeft, het binnenlaten van hulpverleners in ons huis, waar ze de sleutels kon vinden (indien nodig in), en meer. Ik leerde haar wat ze mij te eten moest geven wanneer mijn bloedsuikerspiegel te laag was en bewaarde altijd een pak sinaasappelsap en een buisje glucose op mijn nachtkastje.

Toen ze wat ouder was, leerde ik haar hoe ze mij injecties kon geven. Zo kon ze mij indien dat ooit nodig mocht zijn een glucagon injectie geven. Een aantal jaren later gaf ze mij deze injectie voor het eerst. Ik stelde haar gerust door te vertellen dat de injecties geen pijn deden, ook al doen ze dat soms wel, zodat ze niet bang zou zijn om mij in geval van een noodsituatie te injecteren. Door de jaren heen was mijn dochter bij een lage bloedsuikerspiegel vele malen mijn redding, en ook bij hoge bloedsuikers die niet thuis konden worden behandeld heeft zij mij vaak geholpen.

Een paar jaar geleden was ik thuis om voor mijn moeder te zorgen, omdat zij niet langer voor zichzelf kon zorgen. Nadat ik het gebruikelijke telefoontje met mijn dochter die dag had gemist, en zij mij herhaaldelijk probeerde te bellen, werd ze ongerust. Instinctief wist ze dat er iets mis was, waarna ze het alarmnummer belde. En dat terwijl ze zich op 800 kilometer afstand bevond. De hulpverleners arriveerden snel daarna bij mijn huis. Mijn bloedsuikerspiegel was te laag, maar herstelde zich nadat de ambulance arriveerde. Nu heb ik de MiniMed 530G*, die mij een seintje geeft wanneer mijn glucosewaarden stijgen of dalen en de toediening van insuline stopt als mijn sensor een bepaalde limiet bereikt.

De 7 belangrijkste dingen die ik mijn dochter door de jaren heen over mijn diabetes leerde:

• Tekenen die wijzen op een hoge bloedsuikerspiegel
• Tekenen die wijzen op een lage bloedsuikerspiegel
• De methode om je bloedglucosespiegel te testen
• Snelle koolhydraten die je moet eten in het geval van een lage bloedglucosespiegel (alleen als je voldoende bij bewustzijn bent om te slikken)
• Hoe en wanneer je het noodnummer moet bellen; ons telefoonnummer, ons adres en het verlenen van toegang tot ons huis
• Wat je aan de telefoniste van het noodnummer moet vertellen (mijn papa of mama heeft diabetes)
• Toen ze volwassen genoeg was; hoe ze glucagon kon toedienen als dat nodig was

Onthoud goed dat niet ieder kind van dezelfde leeftijd op dezelfde manier met diabetes om kan gaan. Je bepaalt zelf wanneer en hoeveel je jouw kind leert, en op welk moment je dit doet. Wees voorzichtig met bepaalde onderwerpen, zodat ze niet onnodig bang worden. Stel ze gerust door te zeggen dat ze je helpen, dat alles goed komt en dat het altijd goed is om te bellen voor hulp, zelfs als ze niet zeker weten of er wel hulp nodig is.

Mijn dochter is ondertussen volwassen en studeert voor verpleegkundige, om net als ik werkzaam te worden in de medische sector. Ik denk dat mijn diabetes ervoor heeft gezorgd dat ze dit is gaan doen. Ik weet dat ze een goede verpleegkundige zal zijn en dat ze nu al meer praktijkervaring heeft dan de meeste leerling-verpleegkundigen.”

*Er zijn verschillende MiniMed-systemen beschikbaar. Neem contact op met uw arts om te bespreken of behandeling met een pomp en continue glucosesensor voor u geschikt is.

Oorspronkelijk gepubliceerd op The Loop, het blog van Medtronic U.S. voor mensen met diabetes.